Wie met jongeren werkt, weet hoe grillig de weg naar volwassenheid kan zijn. Sommige leerlingen wandelen er ogenschijnlijk soepel doorheen, terwijl anderen struikelen, verdwalen of vastlopen in het woud van verwachtingen, prestatiedruk en sociale media.
Gisteren zag ik in de Stadsschouwburg Haarlem de Nederlandse hertaling van de musical Dear Evan Hansen en die raakte me. De voorstelling laat op indringende, herkenbare en soms pijnlijke wijze zien hoe complex het vormen van jezelf kan zijn op gebied van liefde, vriendschap en identiteit, en hoe je volledig onbedoeld verstrikt kunt raken in een web van aannames en leugens.
Wat deze productie bijzonder maakt, is de combinatie van rauwe emotie en hoopvolle menselijkheid. Tussen de prachtige muziek en de sterke vertaling, al blijven sommige Amerikaanse termen wat vreemd klinken, weerklinkt een boodschap die iedere leraar, ouder of mentor mijns inziens zou willen doorgeven: iedereen mag er zijn, en mag stralen zoals hij wil.
Een ander actueel thema dat de makers subtiel aanstippen: niet alles hoeft altijd goed te gaan; ook dat is oké.
Die boodschap neem ik (hernieuwd) mee de klas in.
Dank, Dear Evan Hansen. (https://www.instagram.com/dearevanhansen_nl/)